نافل بانی نافل بانی

نویسنده و تصویرگر: مو ویلمز

ترجمه‌ی: فرزانه شهرتاش و حسام سبحانی طهرانی

گروه سنی: 5 سال به بالا

چاپ اول: 1391

 موضوع: زبان‌شناسی

 

نافل بانی برای تدریس «فلسفه برای کودکان» در مقطع دبستان انتخاب شده است. این کتاب به آموزش فلسفه‌ی زبان می‌پردازد. تا قرن بیستم میلادی، زبان حوزه‌ی مهمی از تحقیقات فلسفی به شمار نمی‌رفت. علت آن بود که از نظر بسیاری از فیلسوفان، تفکر در ذهن روی می‌دهد و زبان صرفاً وسیله‌ای است برای انتقال ایده‌هایی که انسان­ها از قبل در ذهنشان تنظیم کرده بودند. زبان، آن‌گونه که فیلسوفان دوست دارند تعبیر کنند شفاف است و شبیه شیشه عمل می‌کند، بدین صورت که اجازه می‌دهد ایده‌ها و افکار عبور کنند بدون آن‌که ردّی از خود به جا بگذارند.

در قرن بیستم تغییری اساسی رخ داد، زیرا فیلسوفان کم‌کم زبان را ایفا کننده‌ی نقشی حیاتی در تولید افکار تلقی کردند و نه فقط واسطه‌ای شفاف برای انتقال آنها. بدین ترتیب، فلسفه‌ی زبان به مرکزیت چشم‌انداز فلسفی راه یافت زیرا حرف بر سر این بود که لازم است پیش از طرح سؤال‌های فلسفی دیگر، خودِ زبان فهمیده شود. در حقیقت، فیلسوفان قرن بیستم موضوعات فلسفی سنتی را اغلب به سؤال‌هایی درباره‌ی زبان تبدیل می‌کردند. بنابراین، به جای آن‌که بپرسند چه چیزی عمل را درست یا نادرست می‌کند، روی سؤال‌هایی درباره­ی زبانِ سنجش اخلاقی تمرکز می‌کردند، برای مثال، می‌کوشیدند بفهمند واژه‌ی باید چگونه به کار رفته است.